Ontmoetingen

1 juli 2023

Ha lieve lezer,

Vier maanden weg van huis vandaag, wow wat is de tijd voorbij gevlogen. Het is zaterdagochtend en ik zit in Miramar, aan tafel te tikken terwijl er een muziekje op staat. Het worden maar zo een paar eerste regels vandaag en dan ga ik morgen weer verder. Vandaag is mijn vrije dag en ik ga zo naar André die hier in de buurt zijn tentje heeft opgezet en we gaan dan naar Porto. Ik heb hier in huis al een paar bakken koffie op en rijstwafels met pasta (deze keer geen nutella, maar een ander merk[e-1f60a]). Sinds de laatste blog ben ik dus aan het genieten van Porto en de omgeving. Er is nog steeds staking in het openbaar vervoer hier (de treinen dan) en dat geeft nog wel wat gedoe nu en dan. Maar ik was op tijd in Porto, ontmoette Isabel en ze liet me de taken zien die hoorden bij de dagen dat ik in hun appartement in het centrum van Porto zou bivakkeren. Niets moeilijks aan, de tuin had een grote schoonmaak nodig. En een badkamer moest gedaan worden. 3 uurtjes op een dag was echt maximaal de tijd die ik nodig had om het klaar te hebben voor vrijdag. Dus er was heerlijk veel tijd om in Porto rond te wandelen, mensen te ontmoeten en heeel veel lekkers te eten! Zo blij met al die glutenvrije opties; ik heb er optimaal van genoten, ijs, ‘gebak’ en glutenvrije lasagne. Geweldig leuk gesprek in dat restaurant met chefkok, een Italiaan die een aparte keuken heeft voor zijn glutenvrije klanten. Toen ik spontaan vertelde dat ik van eten en koken houd, kwam hij aandragen met een zak meel voor brownies. Vroeg me of ik een post wilde maken op insta en dat heb ik dus gedaan. Het toetje was ook zo jammie. Gisteren er weer geweest en nu een pizza geprobeerd. De beste pizzabodem tot nu toe, samen met een restaurant in Amsterdam, waar ik een paar jaar geleden at. Ook het restaurantje 100 Culpa in het centrum heeft alles glutenvrij en vroegen me een review te plaatsen, wat ik met liefde gedaan heb. Ook daar is alles vers en goed! Sowieso was het fijn om in Porto te zijn, omdat ik de stad al had verkend met André toen we bij zijn vrienden waren. Bleek het appartement van Isabel en Max ook nog in dezelfde buurt dus dat was heel fijn voor mij met mijn oriëntatie/richting gedoetjes.[e-1f60a]

Ik schreef de vorige keer al dat ik nog een cadeautje wilde voor de moeder van André en dat is gelukt. Ik liep in de avond door één van de hoofdstraten en zag een man zitten met een klein tafeltje voor zich met een schaakbord erop. Achter hem hingen foto’s op de muur. Ik werd gelijk nieuwsgierig naar het schaken, ik kan dat niet. Ik sprak hem aan en vroeg of hij ook schaakte met iemand die niet schaken kan en de spelregels niet kent. Dat wilde hij wel. Het bleek dat hij met iemand speelt in 5 minuten. Als de klant wint, krijgt je een foto en als de klant verliest, moet je een foto kopen. De foto’s zijn gemaakt door hem, een Portugees, in Porto en tijdens zijn reizen. Er zijn verschillende formaten en alles is afgedrukt op fotopapier. Het was een leuk potje schaak, dat ik uiteraard verloor, maar waarbij hij me wel de eerste beginselen leerde. Ondertussen kwamen er andere mensen kijken, kochten ook wat en dat was leuk om te zien. Ik kocht voor mezelf een kleine foto en voor de moeder van André een grote met een afbeelding van Porto tijdens ‘golden hour’ en vroeg hem om in Portugees een boodschap te schrijven voor Marisol.

De volgende dag was ik op weg naar het fotomuseum en zag bij een muurtje een man in een soort campingstoel voorovergebogen zitten. Ik liep boven langs en zag niet wat hij deed. Na afloop van het bezoek liep ik onderlangs en zag ik dat hij aan het schilderen was. Ook hem sprak ik aan het bleek een schilder. Hij had in Londen gewoond en gewerkt en wist heel veel over kunst. Wat een leuke ontmoeting. Ik maakte en paar foto’s en hij vroeg me deze aan hem te appen om naar zijn kinderen te sturen, wat ik uiteraard deed. Vervolgens kreeg ik in de avond een appje terug met de vraag om de volgende dag het uiteindelijke werk te bekijken en een kopje koffie te drinken en ons gesprek voor te zetten. Leuk, maar ik moest onderweg richting Aveiro voor mijn tandarts afspraak.

Eerder die middag was ik onderweg naar iets (ik herinner me nu niet meer wat) en mijn richtingsgevoel en mijn interpretatie van google maps brachten me in een straat waar ik weer een artiest bezig zag. Deze maakte met kleine schelpjes en steentjes van de bij de rivier en oceaan bij Porto kunstwerkjes met die mini vogels of katjes. Hij vertelde eerlijk over hoe hij begon met kopiëren van wat hij zag op Pinterest en dat verkocht, maar door de tijd had hij zijn eigen draai aan het werk gegeven. Het zag er heel gaaf uit en hij had er net één klaar met twee vogels waarbij de één, de ander vroeg naar het dieet en het antwoord luidde “f*ck diet” ofwel ik laat het lekker zo. En zo vond ik mijn tweede cadeau voor Marisol. Ik blij om ze te geven en Marisol blij om ze te krijgen. De spontane gesprekjes gaven me heerlijk, goede energie, ik word daar blij van. Heel veel stappen ook gezet, waardoor ik stiekem ook wel heel moe was.

Vrijdagochtend vroeg wakker, zachtjes en stil het appartement uit. De andere bewoonster is een Braziliaanse vrouw die van 1 of 2 uur ’s middags tot middernacht of later aan het werk is in een restaurant. Ze is nog een jonge vrouw, en ook moeder. Haar dochter was net afgestudeerd en was vanuit de Algarve nu een paar weken bij haar moeder. Ze sprak goed Engels en vertaalde voor haar moeder dat ik uitgenodigd was voor ontbijt (dit was om 12 uur, toen ik mijn 3 uur werk erop had zitten[e-1f60a]), maar uiteraard nam ik de uitnodiging aan. We aten een soort couscous maar dan van mais gemaakt, het had een gele kleur (ik ben de naam vergeten). Je voegt wat boter toe, een beetje gebakken ei, een scheut melk en een kaassoort die aangebakken is. De dochter was in de zevende hemel met dit ontbijt, ze mist dat als ze op haar zelf is. Ik waardeerde vooral dat het voor me gemaakt werd en ik zo welkom was. Dat even tussendoor. Vrijdagochtend vertrok ik dus stilletjes en vroeg en bij het station was ik daar heel blij mee. Door de staking reden er maar weinig treinen naar Aveiro. Op deze manier was ik op tijd en kon ik de bus van 11.40 uur naar André halen. De tandartsafspraak was om 5 uur, maar er was een stroomstoring dus ik werd om 6 uur binnen geroepen. De tandarts vertelde me dat er op de foto nog iets van een zwelling te zien was, wat betekende dat het allemaal nog niet perfect rustig is. En er op termijn iets van een ontsteking zou kunnen ontstaan. Ze wilde me niet onnodig bezorgd maken, maar wel eerlijk zijn. Vervolgens gaf ze aan dat er te weinig van de originele kies over was om een goede vulling te maken. Die zou te snel weer afbreken. Een kroon plaatsen zou een goede optie zijn als de kaak er boven helemaal rustig zou zijn. Nu zou ze daar tenminste 3 maanden mee wachten. Het alternatief was het plaatsen van een pin en zo de stevigheid creëren, zodat de vulling minder snel zou afbreken. Als dat het geval is, zal het een gedoe geven om de pin weer uit het behandelde wortelkanaal te krijgen (ze gaf aan dat patiënten zo vaak woedend op haar zijn geworden van de pijn dat ze het zelf niet meer doet en haar klanten doorstuurt naar een meer gespecialiseerde tandarts). Opnieuw gaf ze weer aan dat ze me vooral niet bezorgd wil maken, maar eerlijk wil zijn. Uiteraard koos ik voor de pin en vervolgens heb ik bijna twee uur in de stoel gelegen en heeft ze prachtige vulling gebouwd, die goed voelt en waar ik tot nu toe geen bijzonders meer aan merk. Ze werkte heel precies en zorgvuldig dus ik hoop dat het een hele tijd zo blijft!

Zaterdag moest ik weer terug richting Miramar. De bus vanuit Bustos ging 8.20 uur of 14.30 uur, dus ik koos voor die in de middag. Duurde lang voor ie kwam, mistte ik de trein in Aveiro. De volgende trein werd geannuleerd en de trein van 17.18 uur zou niet stoppen in Miramar dus moest ik er twee stops eerder uit en dan vandaar lopen of een Uber nemen. Wat een gedoe, de mensen achter de balie gaven verschillende informatie, Isabel zei wat handig was en André ook. Isabel en Max moesten tussen 7 en half 8 weg dus ik moest voor die tijd er zijn. Uiteindelijk ik in de trein die later vertrok, er langer over deed en ineens toch liet zien dat ie in Miramar zou stoppen. Ik rondvragen in de trein en bleek het waar. Van het station was het nog een kwartiertje tot het huis en dus was ik er uiteindelijk iets na half 7.. Die avond vroeg naar bed gegaan.

Nu zo aan het werk (het is inmiddels de volgende dag) en de rest van mijn avonturen volgen later weer. Zo’n gek idee dat jullie bijna vakantie hebben!

Heel veel liefs!

Petra