Laatste stops

29 september 2023

Ha lieve lezer,

Bericht 22 en hoogstwaarschijnlijk de laatste vanuit Portugal voor nu. Ik zit in Porto in een glutenvrij ontbijttentje en heb een koffie en smoothie naast me staan. De tranen staan me in de ogen. Ik ga het zo missen al de tijd hier. Bij het afscheid komen al de mooie herinneringen en ervaringen naar voren en voelt het dat dat niet eindigen mag en dat is oké. Als ik niet had genoten, zou ik juist graag naar huis willen. Dus het is een goed teken dat het afscheid me zwaar valt. Ik ben ook nog ziek geworden afgelopen weekend.

Het afscheid op de Quinta was warm. Ik voelde me daar zo opgenomen door de groep. Gewaardeerd en gezien. Dat voelde heel goed. Soms was het ook saai en ik voelde me verantwoordelijk voor de meiden en dat vond ik het moeilijk om te begrenzen. Maar vooral genoot ik van de knuffels, de gezelligheid, de warmte, de mooie gesprekken. De ouders van Joel kwamen en ook met hen voelde ik een fijne klik. Ik had mooie gesprekken met Rosie en John verwende me door speciaal glutenvrije pannenkoeken te bakken voor het ontbijt, zodat ik ook mee kon eten. Lekker voor de meisjes koken was zijn taal om te zeggen “I love you”. De laatste avond kreeg ik een zakje met hartjes waar iedereen die er toen was, een berichtje voor me had geschreven. Allemaal liefs, wat ik ontving. Het geeft me nu weer een warm gevoel om dit te schrijven. Helaas had ik de laatste dagen wel last van mijn lijf. Ik was in de nacht wakker. Buikpijn laag in de onderbuik, diarree en kramp. Ik wist niet of het van het eten kwam, of pre-menstruatie pijn. Ik bedacht nog niet dat het blaasontsteking zou kunnen zijn. Dat kwam pas in het weekend, toen ik wel heel veel moest plassen en steeds kleine beetjes.

Hans bracht me naar Coimbra en daar luisterde ik fijn een lang voicebericht op whatsapp. Ik reisde naar Coimbra. Daar ontmoette ik André nog weer en ook dat was goed. We hebben een prachtige wandeling gemaakt in het park in Coimbra. Opnieuw mooie foto’s gemaakt en ik voel mijn batterij dan opladen in de natuur. Nog naar Fado muziek geluisterd, maar de kwaliteit was niet van wat ik eerder gehoord had van de Queen of Fado. Ook nog even naar de plekjes waar ik lekker kon eten.

Het afscheid van André gaf ook tranen en een lach tegelijk. Misschien dat we elkaar volgend jaar weer zien, maar misschien ook niet. We hebben zoveel samen gedeeld hier in Portugal dat hij verweven is met veel van mijn ervaringen hier dus ja, dat is wel even pittig voor me.

Gelukkig ging ik vanuit Coimbra naar Lissabon om Alise te ontmoeten. Ik kon vast de sleutel ophalen bij de mini supermarkt naast onze airbnb. Daar aangekomen, vroegen ze me naar de naam van de eigenaar en ik moest dat even opzoeken in mijn telefoon. Ik wilde mijn telefoon pakken en die was er NIET! Shit, shit, shit. Ik was niet blij. Ik heb ook de andere, maar toch. In deze zat mijn creditcard. De eerste actie was de creditcard blokkeren. Daarna proberen mezelf te bellen, meerdere keren. Er werd niet opgenomen. Mezelf geappt, ook geen reactie. Dus zo snel als ik kon weer terug naar de metro en naar de busterminal. Ik wist dat ik de telefoon voor het laatst had gehad in de bus, dus hopen dat ie daar zou zijn. Ik kreeg het juiste bus nummer en daar was de chauffeur nog. Geen telefoon helaas. En ook de schoonmakers hadden niets gevonden. Ik balen, maar wist dat het uiteindelijk geen probleem is. Ik had de simkaart geblokkeerd, dus ook dat geregeld. Ik weer terug naar de metro. En bij de eerste balie gevraagd of ze een telefoon gevonden hadden of waar ik moest zijn. Ik werd doorverwezen, dus weer doorgelopen en toen ik daar aankwam, zag ik achter de vrouw mijn telefoon liggen!!! Wow, wat een opluchting, ik heb de vrouw een dikke knuffel gegeven. Ik moest natuurlijk wel even bewijzen dat ik het echt was, wat vrij makkelijk was. Ik heb geen idee of ik mijn tas niet goed dicht had of wat er gebeurd is, in ieder geval vond een vrouw de telefoon en bracht het naar de balie. Wat een geluk had ik. De creditcard had ik voor de optie vervangen geklikt en dat kon ik niet meer terugdraaien. Dus nu ligt de nieuwe in NL op me te wachten. Gelukkig is alles al betaald wat betaald moest worden, dus geen gedoe meer.

Alise had die dag ook vertraging, maar uiteindelijk zagen we elkaar in de straten van Lissabon. Super leuk om iemand van thuis in Portugal te ontmoeten. We hebben heerlijke dagen gehad, waarbij we rustig aan deden, kletsten, lekker aten, mooie dingen zagen en genoten van de warme zonnestralen. Het waren prachtige dagen. En Alise had een prachtige airbnb geregeld. Mijn blaas werd zeurderiger dus ik ben toch naar de eerste hulp gegaan, die om de hoek zat en na een uurtje wachten, kon ik naar binnen, werd mijn buik bevoeld en geconcludeerd dat het een lichte blaasontsteking was (ja, zonder urinetest) en kreeg ik een voorschrift voor een eenmalige antibiotica, die ik dan weer bij de apotheek moest ophalen. Dinsdag werd ik halverwege de middag ineens verkouden. Ik meende dat het een allergische reactie was, maar intussen is het wel duidelijk dat het een verkoudheid is. Mijn keel is ook gevoelig en ik hoest. Er komt al slijm vrij, maar het zit nog deels verstopt of mijn neus lekt juist. Ik was ook rillerig en heel moe. Mijn hele systeem lijkt dus te resetten.

Woensdag door naar Porto, weer met de bus. Wachtend in de busterminal zag ik een man wel heel erg de mensen begluren. Ik kreeg de indruk dat hij iets wilde, maar vergat het ook weer tot ik ineens een gil hoorde en ik op keek en dezelfde man zag wegrennen en een grote portemonnee onder zijn blouse wegstopte. Hij had een tevreden lach op zijn gezicht. De vrouw gillen en de mensen wezen nog wel naar hem, maar ik denk dat hij ontsnapt is. Het voelde naar om dat te zien gebeuren en ik merk dat ik meen dat ik iets had kunnen of moeten doen. Maar dingen gebeuren, zonder mijn invloed. Dat was wel weer een reminder voor me.

In Porto gelijk in bed gedoken, wat was ik moe. Maar gelukkig kon ik gisteren wel naar de 516 Arouca bridge. Een hang brug van 516 meter over de rivier. Ik had er heel veel zin in en was bang dat ik het moest annuleren, doordat ik me zo beroerd voelde, maar ibuprofen, keeltabletten, neusspray en slaap gaven genoeg boost om te kunnen gaan. Ik moest om half 8 al klaar staan. De tocht er naartoe was al geweldig. De mist in de bergen, het zonnetje. Echt ik kan niet zeggen hoe mooi het is om dat te zien. Ik voel dan mijn geluksbatterij vollopen. De wandeling over de brug was prachtig. Daarna liepen we 8 kilometer over de houten trappen, langs de rivier naar beneden. Heel veel mooie foto’s gemaakt en genoten van de schoonheid van de natuur, de vogels, het geluid van het water. Prachtig weer ook. Het is hier nog 29 graden.

Terug in het hotel kon ik toch niet goed slapen afgelopen nacht, dus vandaag een beetje van tentje naar tentje om te genieten van het zitten en het lekkers dat er te krijgen is hier in Porto.

En dan morgenochtend met de metro naar het vliegveld om Johanna op te halen. YEAH!

Woensdag dan terug en dan ben ik er weer, in NL….

Heel veel liefs!

Petra[e-1f33f][e-1f49a]