Porto

31 mei 2023

Ha lieve lezer,

Woensdagochtend en ik zit met mijn laptop op schoot op de bank in de kamer van André. We zijn gisteren met de pick-up truck (ik denk dat het zo heet, zo’n vrachtwagentje met een open bak erachter[e-1f914]) van zijn oma naar Gerês gegaan. Vandaag is de laatste dag van de maand wat voor mij betekent dat ik al 3 maanden weg ben uit NL (wow) en voor hem dat hij dit appartement verlaat. We laden vandaag zijn spullen in om het mee terug te nemen naar het huis van zijn moeder. We zullen daar de komende dagen weer zijn. Ik ga daar vrijdag naar de tandarts. Mijn tweede tandarts bezoek in Portugal. Vorige week brak er tijdens het ontbijt (een maiswafel met chocopasta) een stuk van mijn kies af. Oeps, niet fijn. Deze kies is al grotendeels vulling en het stuk wat afbrak was nog origineel. De moeder van André regelde de afspraak voor komende vrijdag en André regelde een afspraak voor afgelopen vrijdag hier in Gerês. De tandarts had die dag een emergency dus op de afgesproken tijd, bleek ze weg en moesten we in de middag terugkomen. Een vriendelijke tandarts die goed Engels sprak dus ik kon prima met haar communiceren. Ze maakte een foto van de kies en besloot dat er een wortelkanaal behandeling nodig was. Ik had overigens geen pijn aan de kies en er zat ook geen ontsteking. Er werd een flinke dosis verdoving ingespoten en ze heeft deel 1 voor me gedaan. Een noodvulling geplaatst die dan na 3 weken vervangen moet worden. Na het behandelen van het wortelkanaal, werd er nog een foto genomen en ik kreeg op een briefje mee wat ze gedaan heeft, zodat ik dat aan de volgende tandarts kan laten zien. Nog even 45 euro aftikken en ik was klaar. Ja, 45 euro, holy moly, dat is echt geen geld vergeleken met de prijzen in Nederland. Daarom heb ik de afspraak van komende vrijdag ook laten staan. Ik laat dan foto van het hele gebit maken, zodat eventuele gaatjes gelijk gevuld kunnen worden. Ik vermoed dat één van de voortanden een klein gaatje heeft. Hoewel deze tandarts het zo niet kon zien, dus misschien valt het mee. En dan daarna nog een afspraak om de noodvulling te vervangen. De verdoving en de behandeling gaven me trouwens meer ongemak dan ervoor.

Met een stijve mond dus weer naar huis en daar de laatste spullen pakken om met de bus naar Braga te gaan. Vandaaruit naar Porto waar we die avond een etentje hadden met vrienden van André. Niet iedereen was even comfortabel om Engels te spreken onderling dus kozen we voor een Portugese avond waarbij ik soms dingen begreep vanuit de context en zij lekker konden bijkletsen en vrijuit konden praten. Waar nodig werd het wel toegelicht of uitgelegd en één van de vrouwen heeft een tijdje met mij gekletst in het Engels. Zij en haar man waren zo gastvrij om ons uit te nodigen om te blijven slapen. Tiego moest de volgende dag werken en zij zou het weekend naar haar ouders. Dus we kregen de sleutel, de codes, een grote slaapkamer en een eigen badkamer. Wat een verwennerij. We konden twee nachten blijven, wat goed uitkwam, want André had zondagavond een feestje en concert waarbij ik niet uitgenodigd was. En het OV naar Gerês is er, maar kost heel veel tijd. André heeft zelf ook in Porto gewoond en gestudeerd dus opnieuw had ik geluk om hem als gids te hebben. Hij heeft me prachtige plekken laten zien en kent de stad op zijn duimpje. Heerlijk was dat. Heb heel veel gegeten dit weekend, doordat ik zoveel glutenvrije opties had in de stad. Wat een genot voor mij. Porto is een prachtige stad en heeft zoveel moois te bieden. Alleen al de bruggen over de rivier die noord en zuid scheiden. Zuid wordt Gaia genoemd en noord Porto. Aan beide kanten geweest en all the way tot waar de rivier in de oceaan overgaat. Twee dagen was veel te kort dus ik ga er zelf zeker nog naar terug!

Terwijl André het feest had, ging ik nog even alleen op pad in de stad en nam de trein naar Aveiro. Daar zou de moeder van André me rond kwart over 9 ophalen. Ik was iets eerder gegaan, zodat ik niet te laat zou zijn. Stond ik te wachten, kwam er niemand.. Ik had geen nummer van haar, maar kon haar bellen/chatten via Messenger. Echter gezien we geen vrienden zijn op Facebook, kwam mijn bericht/belletje niet door. Met André had ik afgesproken dat hij de wifi uit kon laten, alles was geregeld. Dus ik wachten en zijn moeder wachtte thuis op bericht van André (wat hij eerder al had gestuurd, maar zij ging er vanuit dat hij op de dag zelf nog een definitief bericht zou geven over de tijd). Ik maar weer terug in de wachtruimte van het station, wat lezen, een beetje chocola eten. André zou op enig moment thuis worden gebracht dus ik wist dat hij dan zou zien dat ik er nog niet was en me dan zou komen halen. Tijdens het wachten, heb ik Facebook geopend en zijn moeder toegevoegd, met het idee dat ik haar dan misschien wel kon bereiken. En zowaar, toen ze me toevoegde, verschenen mijn berichtjes en belletje in haar inbox. Ze heeft me gelijk gebeld en om kwart over 11 stond ze bij het station en konden we naar huis. We hebben er hartelijk om gelachen, hoewel zij enorm baalde wat ik me kan indenken, maar ik wist dat ik uiteindelijk zou worden opgehaald.[e-1f60a]

Komende dagen staat er niet veel op de planning, beetje chillen, wandelen, lekker eten en volgende week gaan we nog weer op pad. Het bevalt me goed zo even zonder verplichtingen op pad te zijn.

Het blijft anders om niet een thuis te hebben, een plek helemaal voor mezelf zoals ik dat thuis had. Nu ben ik steeds in de ruimte van een ander. Het is mooi om te zien hoe gastvrij de mensen me ontvangen, het huis en de ruimte delen, me verwennen, voor me zorgen en ik besef me dat het niet vanzelfsprekend is om al deze vriendelijkheid te ontvangen. Toch zijn er ook momentjes waar ik verlang naar me even terugtrekken in mijn eigen huisje. Wat ik dus nu niet meer heb. Hier niet en in Nederland niet… Dat is wel een gek idee. Ook een airbnb of hotelkamer is geen thuis. Leven uit de backpack is goed te doen en zeker als ik langer bij mensen ben, is het ook makkelijk om een wasje te draaien en zoals nu kan ik makkelijk spullen achterlaten bij André als we pendelen tussen het huis van zijn moeder en Gerês of zoals dit weekend naar Porto. Daar ben ik blij mee. Ik merk dat ik mijn tas helemaal vol gepropt is en ik daardoor niet graag met de tassen onderweg zou willen zijn als in ‘van plek naar plek wandelend’. De backpack zit ook niet super op mijn rug. Ik zag afgelopen weekend iemand lopen met de backpack die ik in eerste instantie gezien had, maar die er niet was toen ik er voor in de winkel kwam. Toen ik die backpack zag, leek ie me toch comfortabeler. Maar ach, ik wandel toch geen dagen met de tas op de rug dus zo erg is het allemaal ook helemaal niet.

Nou ik ga nog heel even genieten van Gerês en dan is het dit prachtige gebied weer achterlaten. Ik ga het missen, wat een schitterende natuur is het hier. Afgelopen weekend en dagen is het regenachtig en nog steeds is het zo mooi; ik ben heel blij dat ik hier ben (geweest).

Heel veel liefs voor iedereen!

Petra[e-1f618]