The speaking house

Heerlijk om weer een verhaal van je te lezen. En het is gelukt, ik waande me heel even in je prachtige omgeving...

Mooie laatste 2 weken hier nog en op naar je volgende avontuur

Dikke kus van mij [e-1f49c]

Hey lieve Pee, dank je wel dat je ons weer even meenam in jouw wereld! Mooi toch dat je zo aan het leren en leven bent. Let it be zoas ut is;)

Geniet jij ook! Maar dat hoef ik je niet te vertellen. Straks kun je wellicht weer extra genieten van de prikkels omdat je nu zo'n rust hebt gehad. Liefs van ons!

[e-1f495]

a

Hey Lieve Petra,

ik herken hier wel wat dingen! Mijn reactie op jouw bericht begon met een kleine reflectie op de volgende uitspraak die je deed: "als ik niet zou hoeven werken, dan zou ik het niet doen”.

Echter.. schrik niet, maar mijn reactie is compleet uitgescoten in een serie persoonlijke inzichten op basis van de reflectie die ik initieel over jouw reflectie schreef. Haha wow… wat een complexe zin nu al [e-1f605]. Het is een lang bericht. En ik dacht het eerst te schrappen en het klein te houden. Maar ik heb het volledige bericht behouden. Het geeft gelijk ook weer wat er allemaal in mijn hoofd omgaat. Het lijkt wel een culminatie van inzichten van een jaar lang in beweging zijn [e-263a]️.

Ik zat op het moment van schrijven (lees: typen op mn telefoon in mijn notes) in een shuttle bus richting Mexico vanuit de jungle van Guatemala. Ineens begon er van alles uit mij vingers te vloeien..!

Ready..?

Let’s go!

But go slow.. [e-1f422]

Voorbeeld 1 - "Als ik niet zou hoeven werken in de Amazone, dan zou ik het niet doen ondanks dat het prachtig is"

Zoals je weet heb ik meerdere keren langere tijd in de Amazone doorgebracht. Opgeteld kom ik wel tot 3 maanden! Een onwijs prachtig fascinerend ecosysteem. De enorme concentratie en dichtheid aan natuur en biodiversiteit heb ik niet eerder ervaren. In November ‘22 besloot ik meer te doen - dan alleen te lopen en te zitten in de jungle - door ook vrijwilligerswerk te doen in de Amazone in een Chacra (=tropisch voedselbos) van een luxe Ecolodge.

Ondanks dat het maar 5 uur per dag werken was begon die dagelijkse routine me al na een paar dagen te irriteren [e-1f607]. Ik wil niet vast zitten aan een schema van anderen met start- en eindtijden, vaste pauze- en eetmomenten en soms zwaar onduidelijke instructies wat we nou gingen doen en waarom. Ook had ik geen zin meer in sommige (zware) werkzaamheden nadat ik dezelfde taken routinematig meerdere dagen had uitgevoerd. Het begon al snel te vervelen. Ik voelde me vast zitten, gevangen… gefrustreerd.. mijn vrijheid en autonomie waren ‘afgepakt’. Ik zeg dit niet om het een dramatische toon te geven. Zo voelde ik me echt…! Maar misschien had de recente Ayahuasca ervaring mij ook wel wat gevoeliger gemaakt... ;-).

Toegegeven: de cacaobomen snoeien op mijn tempo in mijn eentje in de jungle was heel ontspannend en ik voelde me daardoor echt in het Nu heerlijk in de de jungle.

Ook toegegeven: als je werk doet dat je leuk [e-38] zinvol vindt en je zelf behoorlijk wat regie hebt in de uitvoering zal een schema al snel minder vervelend zijn. Maar ik heb een allergie voor mensen die mij hun (te strakke) kaders opleggen. Vaak zijn het wel mensen die ik niet mag, hun authoriteit willen laden gelden, niet respecteer, onredelijk vindt of niet goed ken. Dit uitte zich ooit toen ik tien jaar oud was in een speeltuin. Ik mepte een wat oudere jongen in elkaar die voor mij bepaalde hoe lang ik op een speeltoestel mocht zitten. Dit pikte it dus niet. No worries, dit doe ik niet meer, maar de furieuze gevoelens drijven nog wel eens naar de oppervlakte in vergelijkbare situaties.. [e-1f62e].

Voorbeeld 2 - "Als ik niet zou hoeven werken in de Amazone, dan zou ik het niet doen ondanks dat het prachtig is"

Een ander voorbeeld: ik volgde een 12-daagse permaculture cursus met een Spartaans schema. Ik werd op een gegeven moment zwaar gefrustreerd door de enorme hoeveel content dat urenlang werd afgevuurd terwijl we op een pijnlijke vieze bank binnen in de hitte zaten (door een slecht ontworpen dak). Het leek wel weer op de middelbare school: zitten, luisteren en maar blijven moeten concentreren tot je energie uitgezogen is. En dat met 30 graden celcius of meer. Het zal je niet verbazen maar ik werd er echt ontzettend moe van. Het kostte me bakken met energie.

Daarboven op leken mijn grappige opmerkingen of interessante suggesties niet echt te landen. Ik kon niet mezelf zijn en vond hierdoor minder aansluiting dan normaal. Ook irritant was een van de deelnemers die zich zelf declareerde als zeer intellectueel persoon die altijd diep over dingen nadenkt. Elke keer als deze zeer wijze persoon ‘de leiding nam’ als we iets fysieks moesten doen en mij vertelde wat ik wel/niet moest doen trok ik dat zeer slecht…Herinner het voorbeeld van mijn speeltuin incident uit het vorige voorbeeld? Ik begon vervolgens te rebelleren als een klein kind. Gelukkig heb ik me grotendeels kunnen inhouden… heel veel vrienden heb ik in die cursus keer niet gemaakt maar gelukkig ook niet heel veel vijanden … [e-1f601]

Wat zeggen deze twee voorbeelden?

In beiden situaties - vrijwilligerswerk en de cursus - voelde ik mij gevangen omdat ik zelf niet kon bepalen wanneer en waar ik mijn energie in stak. Ik kon ook niet volledig mezelf zijn en mij niet goed uiten. Ook het opgelegd krijgen van taken van mensen die ik niet trek kwam lekker naar voren. Ik kon ook niet ‘ontsnappen’ want ik zat in de Amazone en was afhankelijk van de groep en de leiding. Mijn kleine verblijf in een overhitte hut was ook niet een fijne terugtrekplek.

Goed om te weten: gevangen voelen is een core issue die in mijn jeugd is ontstaan. Tevens heb ik ‘vrijheidsissues’ en ‘zelf expressie issues’ doorgekregen door Ancestral Pain, of makkelijker gezegd: mijn moeder heeft die aan mij gegeven en haar moeder weer aan haar etc… En ik kan slecht tegen hiërarchie van bepaalde type personen…

Zoals jij, Petra, ook schrijft kom je je patronen, coping mechanisms of andere delen van je ego altijd en overal weer tegen. Dat is niet erg. Zolang je er bewust van bent, er bij stil staat, het omarmd, lief bent voor je inner-child en geeft wat zij, jonge Petra, nodig heeft. Het mag er zijn en zal er altijd zijn, maar door er bewust en liefdevol, in rust mee om te gaan, zal het allemaal minder intens en heftig zijn over tijd. Echter, het leven geeft je altijd zo nu en dan weer een (onaangename) verassing. Dus ‘surrender and trust the process’ is mijn houding tegenwoordig. Dit heeft de Amazone mij geleerd. Maar ook heeft Gabriela mij hiermee positief geindoctrineerd [e-1f607].

De vrijheid van je eigen ruimte ervaren en weer verder reizen is... bevrijdend!

Uiteindelijk vond ik het heerlijk die frustrerende plekken - vrijwilligerswerk en ‘Spartaanse’ cursus- weer te verlaten omdat ik mij zo gevangen voelde. Door weg te gaan kon ik weer mijn eigen tijd bepalen, compleet mijzelf zijn, mijn eigen koers bepalen en verder reizen naar iets nieuws. Verder reizen naar iets onbekends, iets spannends: alles was weer mogelijk! Het voelde als een bevrijding!

Soms heb je gewoon weer lekker je eigen ruimte nodig zoals met het vertrek van Julia. De ruimte voor jezelf waar je helemaal Petra kan zijn. Uiteraard zou je je ook zo willen voelen in het bijzijn van anderen. ‘Dans door het leven of niemand kijkt’ is een prachtig streven maar lukt niet altijd. Alleen zijn of je terugtrekken is ook een prima valide optie.

Soms is het ook gewoon genoeg geweest op een bepaalde plek. Dit kan na 3 dagen zijn maar ook pas na 3 maanden of zelfs 3 jaar. Ik heb veel reizigers ontmoet die nooit meer zijn weggegaan uit Peru (en daar nu illegal zijn omdat hun visa maar drie maanden geldig was ^_^). Je bent op reis om juist zelf te bepalen wat je doet, wanneer je wat doet, te volgen wat je voelt, waar je je energie in steekt, waar je je energie vandaan haalt etc. Je zit voorlopig niet in het ‘echte leven’ waar je vaak met allerlei verplichtingen en maatschappelijke druk te maken. Je bent nu vrij, vrij in je reis en te bepalen wat jij wilt doen!

Toch is routine best fijn..

Dat gezegd hebbende… De afgelopen zeven maanden heb ik veel gereisd waar ik lange periodes ook geen vrijwilligerswerk of cursussen deed. En ondanks deze vrijheid voelde ik me toch na een tijd wat zinloos, ontheemd, mistte ik iets om vast te grijpen en had ik behoefte aan een vaste community of zelfs... routine!

Afgelopen maand heb ik daarom op een vaste plek aan een groot meer (Lake Atitlan) gezeten. Hier had ik voor mij gevoel een ideale routine: een uur Spaans les per dag op een vast tijdstip. Lekker in het Spaans kletsen met een Mayaanse pittige doch lieve lokale vrouw. Die planning lag min of meer vast. De rest van de dag en week kon ik om de conversatieklas wat vaste ding heen plannen. Dat deed ik door…

• …door een online ecosysteem regeneratie cursus te volgen waar ik zelf het tempo bepaal (self-paced). Soms een half uur, soms een halve dag, soms een paar dagen niet. Allemaal afhankelijk van mijn energie en motivatie.
• …door het bezoeken van spirituele ceremonies. Ik zei regelmatig ook ceremonies af als de energie ontbrak of als ik geen duidelijke intentie had.
• …door te lezen over mogelijke rollen in ecologie en klimaat. En daarbij het schetsen van een nieuw profiel voor een toekomstig inkomen (spaargeld raakt op..). Ik deed wat geplande belletjes met organisaties, en anderzijds wanneer ik energie had deed ik serieus mijn cv en LinkedIn updaten op een authentieke en creatieve manier.
• …door zelf vers mijn maaltijden te bereiden met producten van de lokale markt op momenten dat ik trek begon te krijgen of juist wanneer ik zin had om een flinke batch aan ontbijt of avondeten te koken om dit vervolgens op te slaan voor de volgende dagen.

Prima leven zo!

De twee belangrijkste routines die ik nog niet benoemd heb maar wel echt structureel vasthoud zijn mijn slaap- en spirituele ochtendroutine:

1. Uit bed bij zonsopgang en op tijd naar bed met voldoende slaap (8,5 uur) en het opschrijven waar ik dankbaar voor ben die dag.
2. Mijn spirituele ochtend ‘practice’ duurt ongeveer een uur: een combinatie van meditatie, breathwork, shaking, dansen en een intentie.

Slaap en spirituele practice is pure self-care. Het is in mijn optiek de enige routine die je echt moet hebben en nooit moet skippen. Okey, soms ben je ziek, moet je echt heeeel vroeg uit bed of breekt een lange reis de routine op. Dan mag je daar wat flexibeler of creatief zijn om het later in te halen.

Door op dezelfde plek aan Lake Atitlan te blijven ontstond er ook meer een offline community om mij heen. Dat is fijn. Ik begon mensen beter te leren kennen, kwam ze overal en nergens tegen en voelde me zo meer ‘at home’. Met de mensen buiten mijn reis houdt ik goed contact (zoals met jou Petra[e-1f33c]). Zoals je merkt gebeurt dit niet met strakke militaire regelmaat maar wel met een diepe verbinding. Kwaliteit over kwantiteit. Zowel offline als online dus.

Dit leven vind ik dus ideaal: zelf bepalen wanneer en hoeveel energie ik ergens in steek terwijl ik in verbinding blijf met mijzelf en anderen (online en offline) en ook ‘nuttige’ dingen doe zoals mijn Spaans verbeteren, mijn toekomstige baan creëren en meer leren over ecosysteemherstel.

Het echte leven, wat is dat eigenlijk?

Maarja, hoe fijn en veilig het settlen ook kan zijn, soms kan het op een plek ook gewoon ineens klaar zijn. Zowel op reis als in het echte leven. Je voelt dan de energie om iets te willen veranderen, om verder te gaan, om te vertrekken (en soms ook terug te keren)… Vaak is dat wel spannend en eng, maar dan betekent het blijkbaar veel voor je! Nieuwe omgevingen en nieuwe mensen bieden je weer inspiratie. Daarvoor ben je immers op reis en ben je uit het ‘echte leven’ gestapt. Echter, verlies de oudere omgeving niet uit het oog, houdt contact met deze mensen waar je om geeft zodat zij ook weten wat er in jou verandert [e-1f64f].

Ik merk dat ik in de vorige zinnen vaak het ‘echte leven’ benoem. Ik vraag me nu ineens heel sterk af wat het ‘echte leven’ nu eigenlijk is?

Deze reflectieve vraag triggert heel veel gedachten nu in de shuttle richting Mexico om 6.00am.

Onbewust ben ik sinds mijn vertrek uit Zwolle en de ontmoeting met jou bij Yoga You hier veel mee bezig geweest: wat is het echte leven, hoe wil ik mijn leven leiden?

[e-1f6a7] Waarschuwing: START van mogelijk schokkende inhoud [e-1f6a7]

Bij dezen een kleine waarschuwing. Ik benoem kritisch wat zaken waarbij ik me afvraag of dat nou onderdeel van het ‘echte leven’ is. Verder lezen is op eigen risico en kan zomaar betekenen dat je er zelf (nog meer) over na gaat denken, en wat het voor jou betekent. Bij voorbaat excuus als de inhoud je mogelijk wat overrompeld, but also no sorry [e-1f61b].

Having said that….

Het is volgens mij belangrijke stof om mee te nemen op reis. Een starter voor een dieper gesprek met elkaar en de mensen om je heen… Tevens is de volgende inhoud voor jouw volgers ook wat mooie bonus content zo [e-1f609].

Klaar voor?

Okey dan gaan we een stapje pittiger!

Ik zag voor mij reis veel mensen om mij heen (inclusief ikzelf) het ‘echte leven’ leiden (of lijden?) door het afvinken van velen de onderstaande punten. Mijn vraag: is iemand echt aan het leven als…

• …als je veels te hard moet werken voor een relatief laag salaris terwijl de eigenaren en onbekende (buitenlandse) investeerders hun enorme winsten aan zichzelf uitkeren? Met name de laatste groep die het totaal vaak niet boeien waar de organisatie voor staat en het personeel als kostenpost en lastpakken ziet?
• …als je werkt bij een organisatie waar je geen inspraak hebt, slechts een tandwiel bent, en geen eigen inbreng [e-38] creativiteit mogelijk is? Waar authenticiteit en diversiteit niet gestimuleerd wordt maar eerder ontmoedigd?
• …als je in een drukke, vervuilde, stressvolle, dichtbevolkte, te dure stad woont en elke dag in de file of in dichtgepakte treinen moet staan?
• …als je geïndividualiseerd leeft zonder gevoel van community, je buren niet kent omdat je alleen maar aan het werk en het rennen bent? Geen tijd en energie kan opbrengen om lokale relaties aan te gaan en te zorgen voor je omgeving?
• …als je een huis koopt met een hoge hypotheek en hierdoor kapitaalbezitters nog rijker te maken zonder dat zij daar veel voor doen? En weer in de valstrik van de zoveelste huizenbubbel terecht komt? Na de hypotheekcrisis en financiële crisis van 2008 lijken we weer massaal in een huizenbubbel gestapt te zijn rond 2020. En masse kochten mensen nog snel een huis voor ‘het te laat was’. Helaas werd het hierdoor onmogelijk voor (jonge) mensen zonder vermogen een huis aan te schaffen noch te huren hoe klein of simpel hun wensen ook waren. Slechts tweeverdieners zonder kinderen met hoge salaris konden zich nog wat veroorloven, de zogenaamde DINKI’s: Double Income No Kids. Met als resultaat dat voor deze recente huiseigenaren de bijbehorende risico’s gestegen zijn. Denk aan je huis dat onder water komt te staan door toekomstige dalende huizenprijzen (of zeespiegelstijging). Denk ook aan de huidige oplopende rente waardoor je over een aantal jaar een groot deel van je inkomen moet gaan inleveren (terwijl ook energie en andere prijzen oplopen). En dan maar hopen dat je relatie goed blijft gaan voor de komende 40 jaar zodat je niet met restschulden opgescheept zit. Is echt leven je dus vastketenen aan een huis die te snel, te groot en te duur gekocht is..?
• …als je dure ongezonde producten koopt in supermarkten die geproduceerd zijn in landen waar mensen uitgebuit worden, land gestolen wordt, pesticiden gebruikt worden (oorzaak Parkison en andere zeer vervelende ziektes), artificiële kunstmest ingezet wordt die de bodem verwoesten, en antibiotica die in pijnlijdende dieren wordt gestopt?
• …als je maar oneindig nutteloze producten blijft kopen, te veel kleding aanschaft andere nuttleloze troep koopt die de aarde vervuilt, (duurzame) energie, water en andere cruciale grondstoffen verspilt om onze ego te bevredigen? En om te blijven concurreren op de sociale media? Dit laatste met influencers als absoluut dieptepunt van het marketing-aansmeer apparaat die mensen op hun psychologische onzekerheden en core issues pakt?
• …als je veel geld verdient en daarmee te pronken met materiële bezittingen omdat je anders geen echte identiteit hebt?
• …als je trouwt omdat dit - vanwege slecht beargumenteerde redenen - van je verwacht wordt en daarbij een fortuin uitgeeft aan een paar uur overschatte ceremonies, bijdraagt aan grootschalige voedselverspilling en mensen hebt rondlopen die je nooit echt gesproken hebt en geen diepe verbinding mee ervaart?
• …als je kinderen neemt omdat dat van je verwacht wordt uit je omgeving? En deze kinderen in hetzelfde systeem laat opgroeien zonder enige reflectie op bovenstaande punten mee te geven in het leven?
• …als je braaf naar je pensioen toewerkt waar je nu veel aan afdraagt (indien jonger dan 50) maar diezelfde waarde nooit gaat terugkrijgen? Dit door met name 1) de vergrijzing en 2) 75% van de investeringen in fossiele assets die onder druk staan. Dat tweede punt maakt veel pensioeninvesteringen waardeloos tenzij we doorgaan met olie en gasboringen en dus klimaatverandering nog even een flinke zet helpen, iets we volgens juist niet willen?
• …als je een zinloze goedbetaalde (kantoor)baan, ‘bull-shit job (ja deze term bestaat sinds kort echt!) of destructieve baan te hebt die je ziel afstompt, de natuur sloopt en rijke mensen nog rijker maakt. Maar waarbij je nooit voorbij of uit de de ‘gouden kooi’ i.e. comfortabele upper-class zal ontstijgen of ontsnappen. Dit ondanks goede hersenen, maar niet goed genoeg wilt afvragen waarom je doet wat je doet in het werkende leven omdat het antwoord te oncomfortabel is?

Okey wow.. dat was even een heftig lijstje..

Bewustzijn

Is het ‘echte leven’ het pad waar je succesvol bent door bovenstaande punten netjes af te lopen? Of eigenlijk rennen met veel prestatiedruk, stress en angst voor afwijzing).

Wil je dit volhouden terwijl we allemaal met een grote ecologische- klimaat en existentiële crisis worden geconfronteerd? Crises die ontstaan zijn door meer diepgewortelde 500 jaar oude systemen zoals kolonialisme, imperialisme en kapitalisme? System die ons afsnijden van de natuur en ons reduceren tot egocentrische consumenten? Systemen waar oppressie, financiële winst, racisme, extractie en onderdrukking cruciale componenten zijn?

Is het ‘echte leven’ niet nadenken over deze systemen? Is het de pijn weg te stoppen in meer consumptie? Is het angst voor de acceptatie om ons op drijfzand gebaseerde comfortabele luxe ‘echte leven’ niet te hoeven verliezen?

Of erger, draagt ons ‘echte leven’ juist sterk bij aan die eerder genoemde onrechtvaardige systemen? Het antwoord is een harde Ja, helaas. Dat kan dus toch niet echt leven zijn?

Niet alles in het lijstje is per se slecht of zwart/wit. Bijv. een kind krijgen is prachtig. Het kunnen creëren van leven is een van de meest bijzondere dingen op aarde. Trouwen kan ook een heel speciaal moment zijn om de liefde te bekrachtigen enzovoort. Het punt is dat we vaak vast zitten in situaties en systemen van waar we pas veel later afvragen (of nooit) waarom we er in zitten?

De bovengenoemde puntenlijst gaat over bewustzijn. Ben je bewust van wat je doet? Heb je duidelijk waarom je dat doet? En met welke intentie je iets doet?

[e-1f6a7] Waarschuwing: EINDE van mogelijk schokkende inhoud [e-1f6a7]

Of is het echte leven wat anders?

Lijkt het echte leven dat op de vorm van de reis die jij, Petra, nu aan het maken bent? Lijkt dat op de reis die nu grotendeels ervaren heb. Niet alleen hier in het exotische Latijns Amerika, maar toen al in Nederland?

Is het echte leven eigenlijk niet iets veel mooiers, liefdevoller en betekenisvoller? Een leven waar…

• …waar je bijdraagt aan lokale communities door zinvolle productie gebaseerd op de natuur en sociale projecten waar je teruggeeft wat je neemt?
• …waar je creativiteit, kunst, cultuur en spontaniteit veel ruimte kan geven?
• …waar de vrijheid hebt om te bepalen hoeveel je werkt en mee mag beslissen wat de koers wordt van een organisatie?
• …waar langdurige stress en burn-outs niet voorkomen?
• …waar je de tijd neemt voor dingen om echt aandacht te geven zoals een mooie bloem ruiken, een praatje met de buren of met de hond spelen?
• …waar jezelf bepaalt hoe jouw liefdesleven eruit ziet, met wie je zinvolle mooie diepe connecties opbouwt, waar je kwetsbaar mag zijn en andere mensen jou supporten zonder te oordelen en zonder condities op te leggen?
• …waar je je leven met verrijkt met spiritualiteit op een manier die voor jou het meest betekent?
• …waar je onderdeel bent van de natuur ipv er boven denkt te staan (geen dualisme)?

Dit lijstje klinkt voor mij als het echte leven.

Sommige mensen zeiden tegen mij: “dat wordt dus over X maanden ‘back to reality’”.

Dit is een verschrikkelijke uitspraak omdat het aangeeft dat het echte leven (reality) dus blijkbaar iets onaangenaams moet zijn… Iets dat lijkt op de eerder genoemde angstaanjagende puntenlijst met maatschappelijke verwachtingen… Iets waarbij je alleen maar kunt hopen als ‘winnaar’ uit rat race te komen om te gokken op een beter leven. Mits een burn-out je niet al heeft overvallen.. De uitspraak straalt uit of er dus niets te kiezen valt voor jou om echt te kunnen leven..

Maar je kunt veel meer bepalen in je eigen leven, en je hoeft nooit meer terug naar die eerdere ‘reality’ als je dat niet wilt. Zo’n stap zetten kan wel moeilijk zijn. Het is beangstigend… het is onbekend… het is onzeker… het is spannend... het is avontuurlijk... het is leven! Zoals een baan opzeggen, een omgeving verlaten die je al zo lang kent, een reis naar het buitenland maken of zelfs iemand achter laten.

Realistische dromen

Wel moet je realistisch zijn: je hebt immers eten en beschutting nodig, je wilt onderdeel zijn van een community die elkaar support, je wilt gezond zijn, je hebt liefde nodig en je wilt je vrienden en geliefden kunnen steunen als zij dat nodig hebben

Ik haal veel inspiratie uit Permacultuur. Zoek in Portugal de organisatie Tamera maar eens op als je nieuwsgierig bent geworden naar andere manieren om het leven in te vullen. Maar de beste manier is natuurlijk jouw eigen persoonlijke manier in jouw tempo [e-1f618].

Misschien stel ik wel wat onrealistiche eisen maar dat maakt niet uit. Dromen mag zeker! Een ideaal hebben geeft hoop. In beweging komen biedt actieve hoop (Joanna Macy). Door mijn reis krijg ik meer scherp in wat voor een wereld ik wil leven en hoe ik mijn leven wil invullen. En daar mag ik zeker naar streven. Ook vind ik het spannend en heb ik angsten.

En jij, Petra, (het leespubliek hier en de rest van de wereld) mag daar dus ook zeker naar streven! Laat je niet tegenhouden door belemmerende gedachten of angst. Angst mag je wel voelen, juist eigenlijk, want dat is een hint dat er iets ergens diep van binnen heel belangrijks speelt voor jou. De angst remt je in in eerste instantie af omdat het een spannende onbekende stap is naar…. ….een mooier en betekenisvoller leven [e-263a]️.

Als je begint met lopen ontvouwt het pad zich vanzelf

Lieve Petra, de inzichten die je op je reis meekrijgt geven je richting over hoe je verder in het leven wilt staan en hoe je jouw echte leven wilt gaan invullen. Deze inzichten zijn ‘Natuur en Liefde’ waard. Geen goud waard zoals in het gezegde, want ik vind de natuur en de liefde veel meer waard dan een brok goud [e-1f609].

En aan de andere lezers hier: ook al ben je niet geografisch op reis. Ook jullie zijn op reis. Wees bewust wat echt belangrijk is in het leven voor jou. Er kunnen nieuwe paden zich ontvouwen maar je moet wel zelf beginnen met lopen hehe [e-1f608].

Dus elk antwoord op wat het echte leven is, is volgens mij prima zolang het maar jouw antwoord is in harmonie met de natuur en gebaseerd op liefde [e-1f49a].

Heel gaaf dat je tot hier bent gekomen met lezen! Ik realiseer me dat het zowel een bericht aan jou als aan mijzelf is. Ik ben nu weer een stuk verder in mijn lange pittige reis naar Mexico over land. Maar over een aantal dagen arriveer ik in Oaxaca [6 mei: inmiddels aangekomen!] en heb ik weer lekker de tijd om eens heerlijk bij te kletsen en te filosoferen over het leven!

Fijne reis in Portugal, en blijf reizen in het leven! [e-1f917][e-1f496]